Ślub, małżeństwo z obywatelką Chin – Chinką

Zgodnie z prawem rodzinnym, niezależnie od ustanowionego ustroju majątkowego w związku, małżonkowie są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli. 

 

Zasady współżycia społecznego stawiają zachowaniu małżonków wobec siebie nawzajem i wobec rodziny drugiego z małżonków większe wymagania niż postępowaniu ludzi wobec siebie obcych. Dopóki małżeństwo trwa, dopóty obowiązuje małżonków wzajemny szacunek i wzajemna pomoc (art. 23 Kodeksu rodzinnego). Zachowanie, które w stosunkach między obcymi ludźmi nie byłoby uznane za naganne, może być między małżonkami uznane za szkodliwe z punktu widzenia trwałości małżeństwa (wyrok SN z 25 sierpnia 1982 r., III CRN 182/82, LexPolonica nr 318401, GP 1983, nr 3).

 

[wazne]Ponadto oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym. [/wazne]

 

Potrzeby rodziny to wspólne potrzeby całej grupy rodzinnej (np. mieszkanie) oraz potrzeby indywidualne poszczególnych jej członków (np. wyżywienie, odzież). Małżonkowie obowiązani są przyczyniać się do zaspokajania tylko tych potrzeb rodziny, których zaspokojenie jest w danych okolicznościach usprawiedliwione interesem rodziny i poszczególnych jej członków. Przy ocenie z tego punktu widzenia indywidualnych potrzeb członków rodziny należy brać pod uwagę szczególne okoliczności ich dotyczące (wiek, stan zdrowia, zainteresowania i in.).

 

W przypadku niewywiązywanie się jednego z małżonków ze swych obowiązków wynikających z zawarcia związku małżeńskiego drugi małżonek może wystąpić z stosownym powództwem do sądu. Co więcej zgodnie z art. 28 Kodeksu rodzinnego jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

 

W skrajnym przypadku niewywiązywanie się przez jedno z małżonków ze swych obowiązków może doprowadzić do trwałego i zupełnego rozkładu pożycia w małżeństwie a to z kolei do orzeczenie rozwodu z winne tego małżonka, który nie wywiązywał się ze swych obowiązków.

 

Wyrok rozwodowy z orzeczeniem wyłącznej winy z kolei w określonych sytuacjach rodzi obowiązek alimentacyjny po drogiej stronie. Małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. 

 

Jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku. 

 

Obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni.