Pobyt stały a polskie obywatelstwo

Poruszony przez Pana problem reguluje Ustawa z dnia 2 kwietnia 2009 roku o obywatelstwie polskim. Zgodnie z art. 30 Ustawy o obywatelstwie polskim za obywatela polskiego uznaje się cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, co najmniej od 3 lat na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej lub prawa stałego pobytu, który posiada w Rzeczypospolitej Polskiej stabilne i regularne źródło dochodu oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego.

 

Dodatkowo cudzoziemiec ubiegający się o uznanie za obywatela polskiego jest obowiązany posiadać znajomość języka polskiego potwierdzoną urzędowym poświadczeniem, o którym mowa w art. 11a ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. Nr 90, poz. 999, z późn. zm.), świadectwem ukończenia szkoły w Rzeczypospolitej Polskiej lub świadectwem ukończenia szkoły za granicą z wykładowym językiem polskim.

 

Uznanie cudzoziemca za obywatela polskiego następuje na jego wniosek, a w przypadku małoletniego cudzoziemca – na wniosek jego przedstawicieli ustawowych. Przedmiotowy wniosek składa się do wojewody właściwego dla miejsca zamieszkania cudzoziemca wraz z wypełnionym formularzem oraz dokumentami potwierdzającymi spełnienie przesłanek do uznania cudzoziemca za obywatela polski.

 

Zakładając, iż Pana znajomy posiada pracę oraz tytuł prawny do lokalu pozostaje mu jedynie zdanie egzaminu z języka polskiego – znajomość na poziomie podstawowym. Zgodnie z Ustawą o szkolnictwie wyższym ukończenie studium języka polskiego nie może być traktowane, jako ukończenie szkoły w Polsce.