Zezwolenie na zamieszkanie dla małżeństwa cudzoziemców

Nadmienię, że dochód osoby pracującej będzie wystarczał dla obu małżonków, a nawet pozwalał na życie na dobrym poziomie. Małżeństwo mieszka w kraju ok 20 lat.

 

Zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony, bez względu na podstawę prawną jego udzielenia, stanowi jednolitą instytucję prawną, której istotą jest zgoda na pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez określony czas, dłuższy niż 3 miesiące.

 

Zezwolenie na zamieszkanie udzielane jest cudzoziemcowi w sytuacjach wymienionych wprost w Ustawie o cudzoziemcach, jak również w każdej innej sytuacji o ile cudzoziemiec wykaże potrzebę przebywania w Polsce w okresie dłuższym niż 3 miesiące. Sytuacja na nie ulegnie znaczącej zmianie po wyjściu w życie Ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o cudzoziemcach. Zgodnie, bowiem z art. 98 zezwolenie na pobyt czasowy udzielane będzie cudzoziemcowi, jeżeli spełnia wymogi określone ze względu na deklarowany cel pobytu, a okoliczności, które są podstawą ubiegania się o to zezwolenie, uzasadniają jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres dłuższy niż 3 miesiące.

 

Natomiast zgodnie z art. 30 Ustawy o obywatelstwie polskim za obywatela polskiego uznaje się cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 3 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich lub na podstawie prawa stałego pobytu, który posiada w Rzeczypospolitej Polskiej stabilne i regularne źródło dochodu oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego.

 

Zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE udziela się cudzoziemcowi na czas nieoznaczony, na jego wniosek, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej legalnie i nieprzerwanie co najmniej przez 5 lat bezpośrednio przed złożeniem wniosku.

 

Mając, więc na uwadze powyższe uregulowania fakt, iż tylko jeden z małżonków pracuje nie powinien stanowić przeszkody w udzieleniu zezwolenia na zamieszkanie niepracującemu małżonkowi pod warunkiem, iż dochód na członka rodzinny po odliczeniu kosztów mieszkania będzie spełniał wymogi ustawowe – tj. pozostanie ok. 600 zł na tzw. „życie”.