Stabilne i regularne źródło dochodu

Przedmiotem skargi z dnia 3 września 2008 r. (data nadania pocztowego) jest decyzja Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia (…) lipca 2008 r. utrzymująca w mocy decyzję Wojewody (…) z (…) lutego 2008 r. odmawiającą udzielenia N.M. zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

 

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:

 

W dniu 16 kwietnia 2007 r. obywatelka (…) – N. M. -wystąpiła do Wojewody (…) z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony. We wniosku wyjaśniła, że do Polski – gdzie przebywał jej mąż – przyjechała w 1993 r. wraz z dziećmi. Dalej wskazała na chorobę syna i wysokie koszty leczenia w A. Zaznaczyła, iż mąż stara się o legalizację „firmy”, którą chciałaby prowadzić razem z nim. Wyjaśniła także, iż utrzymanie zapewniają im oszczędności („pomoc od rodziny”).

 

Decyzją z dnia (…) lutego 2008 r., nr (…) Wojewoda (…) odmówił wnioskodawczyni udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

 

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że N. M. nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 53 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Tekst jednolity: Dz. U. 2006 r. Nr 234 poz. 1694). Podkreślono, że cudzoziemka nie posiada stabilnego i regularnego źródła dochodu. Za źródło takie nie można bowiem uznać środków okazyjne przekazywanych przez rodzinę z A.. Organ wskazał także, że wnioskodawczyni nie posiada ubezpieczenia zdrowotnego, co stanowi obligatoryjna przesłankę do odmowy udzielenia wnioskowanego zezwolenia. Ponadto w ocenie Wojewody zainteresowana nie wykazała, iż w jej przypadku zachodzą okoliczności uzasadniające zamieszkiwanie na terytorium Rzeczypospolitej przez okres dłuższy niż 3 miesiące.

 

W wyniku rozpatrzenia odwołania, decyzją z dnia (…) lipca 2008 r., nr (…) Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Wojewody (…).

 

Organ II instancji wyjaśnił, że N. M., z uwagi na opiekę sprawowaną nad chorym synem, spełnia przesłankę wynikającą z art. 53 ust. 5 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach, jednakże nie posiada stabilnego i regularnego źródła dochodu wystarczającego do pokrycia kosztów utrzymania. Organ uznał, iż fakt wpłaty na konto bankowe męża skarżącej – E. G. – kwoty (…) zł, nie stanowi o tym, że zainteresowana posiada stabilne i regularne źródło dochodu. W związku z powyższym Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców stwierdził, że Wojewoda (…) prawidłowo odmówił wnioskodawczyni udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.

 

W skardze z dnia 3 września 2008 r. (data nadania pocztowego) powyższej decyzji Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców zarzucono naruszenie art. 53a i art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach oraz art. 7 kodeksu postępowania administracyjnego. W skardze podkreślono, iż organ zaniechał dokładnej analizy sytuacji materialnej skarżącej pomijając dowody potwierdzające „stabilność i regularność jej źródeł dochodu”. Skarżąca zauważyła, że dochód, o którym mowa w art. 53 ust. 7 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach należy rozumieć jako sumę wpływów finansowych jednostki w określonym czasie, uzyskiwanych z różnych tytułów, wystarczających, w określonej perspektywie czasowej, do pokrycia kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na utrzymaniu, zgodnie z wymogami określonymi w ustawie.

 

Powołując treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (V SA/Wa 1506/2006) skarżąca zauważyła, iż bez przeprowadzenia dodatkowego postępowania w sprawnie nie można przyjąć, że środki zgromadzone na rachunku bankowym nie są stabilnym i regularnym źródłem dochodu.

 

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

 

Na wstępie Sąd wyjaśnia, iż uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), dalej powoływanej jako ppsa, sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

 

Aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ppsa). Uwzględnienie skargi następuje również w przypadku stwierdzenia, że zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm.), (art. 145 § 1 pkt 2 ppsa).

 

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd stwierdza, że skarga nie jest zasadna, a zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

 

W tym miejscu wskazać należy, iż w dniu 20 lipca 2007 r. weszła w życie ustawa o zmianie ustawy o cudzoziemcach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2007 r. Nr 120 poz. 818). Zgodnie z art. 20 ust. 1 tejże ustawy, kompetencje Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców – odpowiednio do przedmiotu sprawy – zostały przeniesione na Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców.

 

Zgodnie natomiast z art. 21, do spraw wszczętych na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 1, i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. W związku z powyższym, w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania będą miały zastosowanie przepisy ustawy o cudzoziemcach w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia wniosku przez skarżącą, tj. 16 kwietnia 2007 r.

 

Zgodnie z treścią art. 53 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach – w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia wniosku przez skarżącą – zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony można udzielić cudzoziemcowi, który wykaże, że zachodzą inne, niż określone w pkt 1, 1a i ust. 1, okoliczności uzasadniające jego zamieszkiwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres dłuższy niż 3 miesiące, w szczególności ze względu na więzi o charakterze rodzinnym łączące go z zamieszkującym na tym terytorium obywatelem polskim lub obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego nie należącego do Unii Europejskiej lub państwa nie będącego stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, który może korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie umów zawartych przez to państwo ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi.

 

Jak słusznie zauważył organ drugiej instancji N.M., z uwagi na opiekę sprawowaną nad chorym synem spełnia przesłankę z art. 53 ust. 5 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach.

 

Jednocześnie wskazać należy, że art. 57 ust. 1 ww. ustawy, w kolejnych punktach 1-9, enumeratywnie wymienia szereg przesłanek (okoliczności), których zaistnienie powoduje obligatoryjnie odmowę udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, w tym również te, na które powołał się organ w zaskarżonej decyzji uznając, że skarżącej należy odmówić udzielenia zezwolenia.

 

Trzeba przy tym podkreślić, że artykuł 57 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach należy do kategorii przepisów dla organu wiążących, a to oznacza, że jeżeli ustalony stan faktyczny sprawy odpowiada treści przepisu – skutek jest określony w przepisie, a organ nie ma wyboru co do treści rozstrzygnięcia.

 

Zgodnie natomiast z art. 53 ust. 7 ust. 1 tejże ustawy, cudzoziemiec jest zobowiązany posiadać stabilne i regularne źródło dochodu wystarczającego do pokrycia kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na jego utrzymaniu.

 

Cudzoziemcowi odmawia się udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, jeżeli wymogu tego nie spełnia (art. 57 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

 

W ocenie Sądu skarżąca nie spełniła warunku dotyczącego posiadania stabilnego i regularnego źródło dochodu.

 

Przede wszystkim wskazać należy, iż jak wskazał mąż skarżącej – E. G. – podczas przesłuchania w dniu 19 lutego 2008 r. (protokół przesłuchania – karty nr 125-127 akt administracyjnych załączonych do sprawy ze skargi E. G., V SA/Wa 2927/2008) „Żyjemy teraz z oszczędności, które przesyła nam rodzina z A. (…). Żona nie pracuje i nigdy nie pracowała. Ja również nigdy nie pracowałem w Polsce na podstawie umowy, legalnie”.

 

Jak wynika z powyższego, jedyne źródło utrzymania skarżącej oraz jej rodziny stanowią wpłaty na rachunek bankowy, dokonywane przez rodzinę z A. W tym miejscu zauważyć należy, iż pomimo wezwania (pismo z dnia 8 stycznia 2008 r., karta nr 132 akt administracyjnych) N. M. nie przedstawiła dokumentów potwierdzających, że wpłaty dokonywane są w sposób systematyczny, w kwocie wystarczającej do utrzymania czteroosobowej rodziny. W aktach administracyjnych sprawy znajdują się jedynie potwierdzenia wpłaty dokonanej w dniu 10 kwietnia 2007 r. (karta nr 25) oraz 30 czerwca 2008 r., (karta nr 13) na rachunek bankowy męża skarżącej, a także potwierdzenie wpłaty na rachunek bankowy skarżącej i pobrania w tym samym dniu, tj. 30 listopada 2007 r. kwoty (…) zł, (karta nr 121).

 

Podkreślić jednakże należy, iż powyższe dokumenty w żadnym razie nie potwierdzają, że zainteresowana posiada stabilne i regularne źródło dochodu. Potwierdzają jedynie, iż na rachunek bankowy skarżącej oraz rachunek bankowy jej męża dokonano wpłat w 2007 r. oraz 2008 r. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż skarżąca nie wykazała, czy kwoty od rodziny z A. przekazywane są regularnie i czy stanowią stabilne, wystarczające do utrzymania źródło dochodu.

 

Nie ulega wątpliwości, że kwoty te, z uwagi na fakt, że są jedynym źródłem utrzymania niepracującej, czteroosobowej rodziny N. M., muszą być znaczne. Podkreślić w tym miejscu należy, iż dodatkowych nakładów finansowych wymaga stan zdrowia niepełnosprawnego syna skarżącej (leki, wizyty u lekarza). Podobnie opieka lekarska konieczna jest w przypadku samej wnioskodawczyni. Jak wyjaśnił mąż skarżącej podczas przesłuchania w dniu 19 lutego 2008 r., w przypadku gdyby ubezpieczyciel nie pokrył kosztów jej leczenia (operacji), skorzysta ona z pomocy prywatnej służby zdrowia. Mając na uwadze powyższe oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd stanął na stanowisku, że skarżąca nie wykazała, iż „oszczędności (od rodziny z A.)” stanowią pomoc wystarczającą do zapewnienia utrzymania skarżącej oraz jej rodziny.

 

Ponadto wątpliwości budzi, iż z jednej strony skarżąca wskazuje, że sytuacja w A. „poparta zresztą wielokrotnie formowanymi przez Helsińską Fundację Praw Człowieka opiniami i raportami potwierdza, iż w kraju tym nie przestrzegane są prawa człowieka a podstawowe struktury organizacji państwa nie funkcjonują w sposób prawidłowy” (pismo z 17 marca 2008 r. karta nr 153 akt administracyjnych), z drugiej zaś traktuje pomoc mieszkającej w A. rodziny jako źródło stabilnego i regularnego dochodu, wystarczającego do stałego utrzymywania mieszkającej w Polsce czteroosobowej rodziny.

 

W ocenie Sądu organ prawidłowo ocenił, iż wynikająca jedynie z dobrej woli, pomoc rodziny z A., nie może być traktowana – szczególnie w kontekście panującej tam sytuacji – jako stabilna i pewna. Zauważyć również należy, iż – jak wynika z wniosku o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium RP, złożonego przez męża skarżącej – przyczyną wyjazdu do Polski były wysokie koszty leczenia w A. oraz trudna sytuacja materialna. Zastanawiającym jest zatem fakt, że środki przekazywane przez rodzinę z A. są wystarczające „na spokojne życie w Polsce” oraz zapewnienie tu opieki medycznej, niewystarczające natomiast na pokrycie kosztów utrzymania oraz leczenia w kraju pochodzenia skarżącej, tak iż koniecznym był wyjazd do Polski.

 

Podsumowując, należy stwierdzić, że stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji odnośnie nie spełnienia przez skarżącą wymogów określonych w art. 53 ust. 7 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach jest słuszne zaś wydanie zaskarżonej decyzji zostało poprzedzone analizą prawidłowo zebranego materiału dowodowego sprawy.

 

W tym miejscu należy wskazać, iż Sąd uznał za bezzasadny zawarty w skardze zarzut dotyczący braku przeprowadzenia przez organ dodatkowego postępowania wyjaśniającego, mającego na celu sprawdzenie, czy środki zgromadzone na rachunku bankowym są stabilnym i regularnym źródłem dochodu. Jak wynika z akt administracyjnych sprawy (pismo z dnia z 8 stycznia 2008 r., karta na 132 akt administracyjnych) organ wezwał skarżącą do przedłożenia dokumentów potwierdzających, iż posiada źródło stabilnych i regularnych dochodów („np. historia rachunku bankowego”). Wnioskodawczyni przedstawiła natomiast dokument potwierdzający wypłatę na konto bankowe jej męża środków w wysokości (…) zł. Nie przedstawiła zaś dokumentów, z których wynikałoby, iż konto zasilane jest regularnie, środkami w odpowiedniej wysokości. Jeżeli zaś, pomimo wezwania, skarżąca nie przedłożyła stosownych dokumentów, nie można oczekiwać, iż organ przeprowadzi w tym zakresie dodatkowe postępowanie. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał za bezzasadny zawarty w skardze zarzut, iż organ pominął dowody potwierdzające „stabilność i regularność źródeł dochodu” skarżącej, bowiem skarżąca dowodów takich nie przedstawiła.

 

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy odnoszący się do sytuacji materialnej N. M. jednoznacznie wskazuje, że nie spełnia ona przesłanki z art. 53 ust. 7 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach. Zatem zgodnie z art. 57 ust. 1 pkt 1 należało odmówić zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.

 

Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że zaskarżona decyzja Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców jest zgodna z prawem i na podstawie art. 151 ppsa orzekł jak w sentencji wyroku.