Co zrobić jak Wojewoda nie wydaje decyzji?

Oczywiście w poruszonej przez Pani sprawie wobec bezczynności organu administracji publicznej przysługuje Pani szereg uprawnień. W chwili obecnej powinna Pani w pierwszej kolejności wnieść ponaglenie następnie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Warto również w zależności od wyniku postępowania przez Wojewódzkim Sądem Administracyjnym rozważyć wytoczenie powództwa o zapłatę odszkodowania. 

 

PONAGLENIE

 

Zgodnie z art. 37 Kodeksu postępowania administracyjnego Stronie służy prawo do wniesienia ponaglenia, jeżeli:

1) nie załatwiono sprawy w terminie określonym w art. 35 lub przepisach szczególnych ani w terminie wskazanym zgodnie z art. 36 § 1 (bezczynność);

2) postępowanie jest prowadzone dłużej niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy (przewlekłość).

 

Przesłanką wniesienia ponaglenia na przewlekłe prowadzenie postępowania jest subiektywne przekonanie strony, że doszło do naruszenia przez organ prowadzący postępowanie dyrektywy załatwiania spraw bez zbędnej zwłoki, ponieważ postępowanie jest prowadzone w sposób nieefektywny (zob. wyrok WSA w Białymstoku z 17 kwietnia 2012 r., II SAB/Bk 15/12, LEX nr 1145969; wyrok WSA w Łodzi z 3 grudnia 2012 r., III SAB/Łd 22/12, LEX nr 1234755; zob. także P. Przybysz, Administracyjne środki prawne w postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Warszawa 2012, s. 109). Oceniając zasadność zarzutu przewlekłości postępowania, należy rozważyć, czy obiektywnie rzecz biorąc, jest możliwe szybsze prowadzenie postępowania w danej sprawie.

 

W mojej ocenie mając na uwadze, iż postępowanie toczy się już ponad 2 lata bez wątpienia organ administracji popadł w bezczynność.

 

SKARGA DO WOJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO

 

Po wniesieniu ponaglenia może Pani również wnieść skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., a w innych sprawach tylko wówczas, gdy ustawa szczególna tak stanowi. Ich właściwość dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji w wyznaczonym terminie nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych.

 

W przypadku skargi na bezczynność organu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Wniesienie skargi na „milczenie władzy” jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania danego aktu – wyr. NSA z 14 czerwca 1983 r., SA/Wr 6/83 (GP 1983, nr 24).

 

W orzecznictwie jest również wyrażany pogląd, zgodnie z którym organ administracji publicznej pozostaje w bezczynności nie tylko w przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a., jeżeli nie dopełnił czynności okreś­lonych w art. 36 k.p.a., ale także wówczas, gdy nie podjął innych działań wynikających z przepisów procesowych, mających na celu usunięcie przeszkody w wydaniu decyzji – wyr. NSA z 20 lipca 1999 r., I SAB 60/99, LexPolonica nr 345095 (OSP 2000, nr 6, poz. 87).

 

POZEW O ODSZKODOWANIE

 

Artykuł 77 ust. 1 Konstytucji RP wyraża konstytucyjne prawo do odszkodowania za bezprawne wyrządzenie szkody przez władzę publiczną, jednak nie wskazuje, jaka szkoda podlega naprawieniu, ani nie rozstrzyga co decyduje o wymaganej przesłance bezprawności i na jakiej drodze ma nastąpić realizacja uprawnienia odszkodowawczego.

 

Zgodnie z art. 417¹§3 Kodeksu cywilnego – jeżeli szkoda została wyrządzona przez niewydanie orzeczenia lub decyzji, gdy obowiązek ich wydania przewiduje przepis prawa, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności z prawem niewydania orzeczenia lub decyzji, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

 

Zgodnie natomiast z art. 417 Kodeksu cywilnego za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

 

Jak słusznie wskazuje się w orzecznictwie „Jeśli chodzi o odszkodowanie i zadośćuczynienie to dla określenia odpowiedzialności odszkodowawczej władz publicznych, obok zdarzenia sprawczego, konieczne jest ustalenie pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, a więc szkody (krzywdy) i związku przyczynowego. Przepis art. 417 k.c. nie zawiera w tej kwestii żadnej regulacji, a tym samym znajdą zastosowanie ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu (majątkowej) i na osobie (majątkowej i niemajątkowej) oraz koncepcji związku przyczynowego – w szczególności ujęte w przepisach art. 361 k.c. oraz art. 444-448 k.c.”