Na pytanie postawione w tytule artykułu należy odpowiedzieć jak najbardziej twierdząco. Uzyskanie zezwolenia na pobyt stały na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wymaga przeprowadzenia odrębnej procedury o charakterze administracyjnym.

Jak ona wygląda w praktyce oraz jakie przepisy prawa regulują to zagadnienie, opisuje niniejszy artykuł.

Przesłanki prawne uzyskiwania przez cudzoziemca zezwolenia na pobyt stały w przypadku małżeństwa z Polakiem

Warunki, jakie spełniać musi cudzoziemiec

Procedurę związaną z wydawaniem dla cudzoziemców zezwoleń na pobyt stały w przypadku małżeństwa z Polakiem reguluje ustawa z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (j.t. Dz. U. z 2020 r., poz. 35 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 195 ust. 1 pkt 4 w/w aktu prawnego – zezwolenia na pobyt stały udziela się cudzoziemcowi na czas nieoznaczony, na jego wniosek, jeżeli:

1) pozostaje on w uznawanym przez prawo Rzeczypospolitej Polskiej związku małżeńskim z obywatelem polskim i pozostawał w nim przez co najmniej 3 lata przed dniem, w którym złożył wniosek,

2) bezpośrednio przed tym, przebywał nieprzerwanie na terytorium Polski przez okres nie krótszy niż 2 lata na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego w związku z pozostawaniem w związku małżeńskim z tym obywatelem polskim lub w związku z uzyskaniem statusu uchodźcy, ochrony uzupełniającej lub zgody na pobyt ze względów humanitarnych.

Pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stanowiący podstawę do udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały uznaje się za nieprzerwany, jeżeli żadna z przerw w nim nie była dłuższa niż 6 miesięcy i wszystkie przerwy nie przekroczyły łącznie 10 miesięcy w okresach stanowiących podstawę do udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały, chyba że przerwa była spowodowana:

1) wykonywaniem przez cudzoziemca obowiązków zawodowych lub świadczeniem przez niego pracy poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umowy zawartej z pracodawcą, którego siedziba znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub towarzyszeniem takiemu cudzoziemcowi, przez jego małżonka lub małoletnie dziecko,

2) szczególną sytuacją osobistą wymagającą obecności cudzoziemca poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeśli trwała ona nie dłużej niż 6 miesięcy,

3) wyjazdem poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu odbycia praktyk lub uczestnictwa w zajęciach, przewidzianych w toku studiów w polskiej uczelni (art. 195 ust. 4 ustawy o cudzoziemcach).

Procedura udzielania cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt stały w przypadku małżeństwa z Polakiem

Wniosek i czas trwania postępowania

Zezwolenia na pobyt stały udziela cudzoziemcowi lub odmawia jego udzielenia wojewoda właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca, w drodze decyzji (art. 201 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach).

Cudzoziemiec składa wniosek o udzielenie mu zezwolenia na pobyt stały osobiście, nie później niż w ostatnim dniu jego legalnego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli ten pierwszy warunek nie zostanie spełniony, wówczas wojewoda wzywa go do osobistego stawiennictwa w terminie nie krótszym niż 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania (art. 202 ustawy o cudzoziemcach).

Sam wniosek, wg wzoru określonego przez Ministra właściwego do spraw wewnętrznych, składa się na specjalnym formularzu, który znaleźć można na stronach internetowych urzędów wojewódzkich, jednocześnie uzasadniając go oraz składając pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń pisemne oświadczenie, że dane w nim zawarte są prawdziwe. Do formularza wniosku, cudzoziemiec, od którego pobiera się także odciski linii papilarnych, obowiązany jest załączyć kserokopię ważnego dokumentu podróży (oryginał musi zostać przedstawiony do wglądu), a ponadto cztery aktualne fotografie oraz dokumenty niezbędne do potwierdzenia danych zawartych we wniosku i okoliczności uzasadniających ubieganie się o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy (art. 203 ustawy o cudzoziemcach).

Należą do nich – aktualny odpis aktu małżeństwa, kopia dowodu osobistego małżonka, dokumenty potwierdzające, że pobyt na terytorium Polski był nieprzerwany lub dokumenty stwierdzające przyczyny wystąpienia przerw w takim pobycie.

W razie braku któregokolwiek z w/w. dokumentów, cudzoziemiec zostanie wezwany do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od doręczenia wezwania w tym przedmiocie, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.

W przypadku gdy z przyczyn zależnych od wojewody nie jest możliwe pobranie odcisków linii papilarnych od cudzoziemca w dniu, w którym nastąpiło jego osobiste stawiennictwo, wojewoda wyznacza termin na ich złożenie, nie krótszy niż 7 dni.

Postępowanie w sprawie udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt stały powinno zakończyć się nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia jego wszczęcia, a postępowanie odwoławcze – w ciągu 2 miesięcy od dnia otrzymania odwołania (art. 210 ustawy o cudzoziemcach).

Postępowanie badawcze

W postępowaniu w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt stały cudzoziemcowi będącemu małżonkiem obywatela polskiego obowiązuje specjalna procedura badawcza.

Mianowicie, organ, który prowadzi to postępowanie, ustala, czy związek małżeński został zawarty lub istnieje w celu obejścia przepisów określających zasady i warunki wjazdu cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ich przejazdu przez to terytorium, pobytu na nim i wyjazdu z niego.

W celu ustalenia w/w okoliczności, w szczególności ustala się, czy:

1) jedno z małżonków przyjęło korzyść majątkową w zamian za wyrażenie zgody na zawarcie małżeństwa, o ile nie wynikało to ze zwyczaju ugruntowanego w danym państwie lub danej grupie społecznej,

2) małżonkowie nie wypełniają prawnych obowiązków wynikających z zawarcia małżeństwa,

3) małżonkowie nie zamieszkują wspólnie lub nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego,

4) małżonkowie nie spotkali się przed zawarciem małżeństwa,

5) małżonkowie nie mówią językiem zrozumiałym dla obojga,

6) małżonkowie nie są zgodni co do dotyczących ich danych osobowych i innych istotnych okoliczności ich dotyczących,

7) jedno z małżonków lub oboje małżonkowie w przeszłości zawierali już pozorne małżeństwa (art. 205, w zw. z art. 169 ust. 2 ustawy o cudzoziemcach).

Przed wydaniem decyzji o udzieleniu cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt stały wojewoda zasięga informacji, czy wjazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pobyt na tym terytorium stanowią zagrożenie dla obronności lub bezpieczeństwa państwa lub ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego (art. 207 ustawy o cudzoziemcach).

Skutki prawne udzielenia zezwolenia na pobyt na pobyt stały w przypadku małżeństwa z Polakiem

Status cudzoziemca po złożeniu wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt stały

Jeżeli wniosek o udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt stały został złożony w czasie jego legalnego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie zawiera braków formalnych lub braki formalne zostały uzupełnione w terminie:

1) wojewoda umieszcza w dokumencie podróży cudzoziemca odcisk stempla, który potwierdza złożenie wniosku o udzielenie mu zezwolenia na pobyt stały,

2) pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się za legalny od dnia złożenia wniosku do dnia, w którym decyzja w sprawie udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały stanie się ostateczna, przy czym zasady tej nie stosuje się w razie zawieszenia postępowania w sprawie udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt stały na wniosek strony (art. 206 ustawy o cudzoziemcach).

Umieszczenie stempla w dokumencie podróży nie uprawnia cudzoziemca do podróżowania po terytorium innych państw obszaru Schengen. Może on natomiast wyjechać do kraju swego pochodzenia, jednakże aby powrócić do Polski, powinien wcześniej uzyskać wizę, jeśli pochodzi z państwa objętego obowiązkiem wizowym.

Status cudzoziemca po udzieleniu zezwolenia na pobyt stały

Cudzoziemcowi, który uzyskał zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium Polski, wydawana jest z urzędu przez wojewodę karta pobytu. Potwierdza ona tożsamość obcokrajowca podczas jego pobytu na terytorium naszego kraju oraz uprawnia go, wraz z dokumentem podróży, do wielokrotnego przekraczania granicy bez konieczności uzyskania wizy.

Pierwsza karta pobytu wydawana jest z urzędu przez wojewodę, który udzielił cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt stały na okres 10 lat od dnia jej wydania, zaś przed upływem okresu jej ważności należy uzyskać kolejny taki dokument.

Cudzoziemiec, który posiada zezwolenie na pobyt stały uprawniony jest do wykonywania pracy na terytorium Polski bez konieczności posiadania odrębnego zezwolenia na pracę.

Cofnięcie i wygaśnięcie zezwolenia wydanego cudzoziemcowi na pobyt stały

Podkreślenia wymaga fakt, iż jeżeli podstawą udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt stały był fakt pozostawania w związku małżeńskim z obywatelem polskim, zezwolenie można cofnąć, jeżeli cudzoziemiec rozwiódł się w ciągu 2 lat od dnia, w którym zostało mu ono udzielone. Zezwolenie na pobyt stały cofa się cudzoziemcowi, w drodze decyzji, wydawanej z urzędu lub na wniosek uprawnionego organu przez wojewodę, który udzielił tego zezwolenia, a w przypadku gdy zezwolenia udzielił Szef Urzędu ds. cudzoziemców w drugiej instancji – wojewoda, który orzekał w tej sprawie (art. 201 ustawy o cudzoziemcach).

Zezwolenie na pobyt stały wygasa z mocy prawa z dniem udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE albo nabycia przez cudzoziemca obywatelstwa polskiego (art. 200 ustawy o cudzoziemcach).

Cudzoziemiec jest obowiązany opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o odmowie udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały, decyzja o umorzeniu postępowania w takiej sprawie lub decyzja o cofnięciu posiadanego przez niego zezwolenia stała się ostateczna, a w przypadku wydania decyzji przez organ wyższego stopnia, od dnia, w którym decyzja ostateczna została obcokrajowcowi doręczona, chyba że uprawniony jest on do dalszego pobytu na terytorium Polski na innej podstawie prawnej.

Komu i na jaki okres może zostać wydane zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego?

Cudzoziemcy, w zależności od podstawy prawnej ich przebywania w Polsce, posiadają szereg możliwości dokonania legalizacji pobytu. Osoby, które trwale wiążą swoją przyszłość z Polską oraz spełniają poniżej przedstawione wymogi, mogą starać się o uzyskanie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, które uprawnia do stałego pobytu w Polsce. Posiadanie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE niewątpliwie niesie za sobą szereg korzyści, poprzez uzyskanie praw równych obywatelom danego państwa, m.in. w zakresie dostępu do:

zatrudnienia,
edukacji i kształcenia zawodowego,
przywilejów socjalnych i pomocy społecznej
uznawania kwalifikacji i stypendiów naukowych

Decyzja w sprawie wydania zezwolenia na pobyt jest wydawana na czas nieoznaczony. Sama karta pobytu ważna jest przez 5 lat, co oznacza, że co 5 lat należy ją wymienić. Wymiana karty następuje jednak wyłącznie w ramach procedury wymiany karty, nie ma natomiast potrzeby ponownego składania wniosku o wydanie zezwolenia i ponownego przeprowadzenia postępowania w przedmiocie uzyskania zezwolenia na pobyt.

Kto może ubiegać się o status rezydenta długoterminowego UE?

O zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE może starać się cudzoziemiec, który przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej legalnie i nieprzerwanie co najmniej przez 5 lat bezpośrednio przed złożeniem wniosku i spełnia łącznie następujące warunki:

posiada źródło stabilnego i regularnego dochodu wystarczającego na pokrycie kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na jego utrzymaniu,
posiada ubezpieczenie zdrowotne w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych lub potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
posiada potwierdzoną znajomość języka polskiego,
posiada zagwarantowane prawo do lokalu,
przedstawi dokument potwierdzający posiadanie zameldowania czasowego albo zaświadczenie o braku możliwości uzyskania takiego zameldowania.

Źródło stabilnego i regularnego dochodu

Cudzoziemiec spełnia wymóg posiadania źródła stabilnego i regularnego dochodu wystarczającego na pokrycie kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na jego utrzymaniu, jeżeli spełnia wymogi, o których mowa w art. 114 ust. 2 ustawy o cudzoziemcach, tj. posiada dochód w wysokości co najmniej 528 zł netto na osobę w rodzinie lub 701 zł netto w wypadku osoby samotnie gospodarującej i spełniał je:

1) w ciągu 2 lat pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bezpośrednio przed złożeniem wniosku – w przypadku, o którym mowa w art. 212 ust. 1 pkt 1

2) w ciągu 3 lat pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bezpośrednio przed złożeniem wniosku – w pozostałych przypadkach.

Znajomość języka polskiego

Osoba chcąca uzyskać status rezydenta długoterminowego jest również zobowiązana wykazać znajomość języka polskiego. Cudzoziemiec musi potwierdzić swoją wiedzę jednym z następujących dokumentów, zawartych w zamkniętym katalogu Ustawy o cudzoziemcach:

1) urzędowym poświadczeniem znajomości języka polskiego, na poziomie biegłości językowej co najmniej B1;

2) świadectwem ukończenia w Rzeczypospolitej Polskiej szkoły w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, m.in. szkoły podstawowe i ponadpodstawowe lub uczelni w rozumieniu ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z wykładowym językiem polskim;

3) świadectwem ukończenia szkoły lub uczelni z wykładowym językiem polskim za granicą, odpowiadającej szkole lub uczelni w rozumieniu, odpowiednio, art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe lub ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Szczególne przypadki wpływające na sposób liczenia 5-letniego nieprzerwanego pobytu

O zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE może starać się cudzoziemiec, który przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej legalnie i nieprzerwanie co najmniej przez 5 lat bezpośrednio przed złożeniem wniosku. Podczas liczenia tego okresu, należy mieć na uwadze wskazane poniżej wyjątki:

W przypadku mobilnych posiadaczy tzw. Niebieskiej Karty UE

Do wymaganego 5-letniego okresu pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zalicza się również łączny okres legalnego pobytu na terytorium Unii Europejskiej, jeżeli cudzoziemiec przebywał legalnie i nieprzerwanie na tym terytorium co najmniej przez 5 lat na podstawie wydanej przez państwo członkowskie UE "Niebieskiej Karty UE", w tym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – przez co najmniej 2 lata bezpośrednio przed złożeniem wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji.

W przypadku cudzoziemców posiadających status uchodźcy

Do 5-letniego okresu pobytu warunkującego uzyskanie ww. zezwolenia zalicza się połowę okresu pobytu na terytorium RP w toku postępowania w sprawie nadania statusu uchodźcy, jednak w przypadku, gdy postępowanie będzie trwać dłużej niż 18 miesięcy, zalicza się cały okres pobytu na terytorium RP.

W przypadku cudzoziemców, którzy przebywają w celu odbycia studiów albo kontynuują swój legalny pobyt w Polsce po odbyciu tych studiów

Cudzoziemcy przebywający w Polsce na podstawie wizy wydanej w celu odbycia studiów lub na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy w celu kształcenia się na studiach mogą zaliczyć do 5-letniego okresu wyłącznie połowę czasu swojego przebywania.

Których okresów nie zalicza się do 5-letniego okresu pobytu?

Do 5-letniego okresu pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie zalicza się pobytu cudzoziemca:

będącego pracownikiem delegowanym przez usługodawcę w celu transgranicznego świadczenia usług lub będącego usługodawcą świadczącym usługi transgraniczne,
przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy Schengen upoważniającej tylko do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pobytu na tym terytorium wydanej w celu przyjazdu ze względów humanitarnych, z uwagi na interes państwa lub zobowiązania międzynarodowe,
w okresie jego nauki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
który został zobowiązany do powrotu i nie upłynął jeszcze termin dobrowolnego powrotu określony w decyzji w tej sprawie, także w przypadku przedłużenia tego terminu,
który jest obowiązany opuścić terytorium Polski w przypadku odmowy udzielenia lub cofnięcia zezwolenia pobytowego bądź w przypadku odmowy udzielania lub cofnięcia ochrony międzynarodowej,
będącego członkiem misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego państwa obcego lub inną osobą zrównaną z nimi na podstawie ustaw, umów międzynarodowych lub powszechnie ustalonych zwyczajów międzynarodowych,
na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa lub zezwolenia na pobyt czasowy w celu korzystania z mobilności długoterminowej pracownika kadry kierowniczej, specjalisty lub pracownika odbywającego staż, w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa lub zezwolenia na pobyt czasowy ze względu na okoliczności wymagające krótkotrwałego pobytu,
w toku postępowania w sprawie nadania mu statusu uchodźcy, jeśli postępowanie to zakończyło się odmową nadania statusu uchodźcy lub udzielenia ochrony uzupełniającej,
na podstawie zezwolenia na przekraczanie granicy w ramach małego ruchu granicznego.

Usprawiedliwione przerwy w okresie 5 letniego nieprzerwanego pobytu

Pobyt cudzoziemca stanowiący podstawę do udzielenia mu zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE uznaje się za nieprzerwany, jeżeli żadna z przerw w nim:

nie była dłuższa niż 6 miesięcy i wszystkie przerwy nie przekroczyły łącznie 10 miesięcy w 5-letnim okresie, w przypadku pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
nie była dłuższa niż 12 miesięcy i wszystkie przerwy nie przekroczyły łącznie 18 miesięcy w 5 letnim okresie, w przypadku pobytu na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej cudzoziemca posiadającego zezwolenie na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji.

Powyższym wytycznych dotyczących uznania pobytu za nieprzerwany nie stosuje się, jeżeli przerwa była spowodowana:

wykonywaniem przez cudzoziemca obowiązków zawodowych lub świadczeniem przez niego pracy poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umowy zawartej z pracodawcą, którego siedziba znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
towarzyszeniem wskazanemu powyżej cudzoziemcowi, przez jego małżonka lub małoletnie dziecko,

szczególną sytuacją osobistą wymagającą obecności cudzoziemca poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, trwającą nie dłużej niż 6 miesięcy,
wyjazdem poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu odbycia praktyk lub uczestnictwa w zajęciach przewidzianych w toku studiów w polskiej uczelni.

Kto nie może starać się o uzyskanie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE?

Cudzoziemcowi odmawia się wszczęcia postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, jeśli w dniu złożenia wniosku o udzielenie tego zezwolenia, spełnia choćby jedną ze wskazanych poniżej przesłanek:

nie spełnia wymogów koniecznych do uzyskania zezwolenia,
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
1. nielegalnie,
2. na podstawie wizy Schengen upoważniającej tylko do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pobytu na tym terytorium wydanej ze względów humanitarnych
3. w celu odbycia studiów lub szkolenia zawodowego,
4. w związku z zamiarem podjęcia lub kontynuowania nauki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
5. w związku z uzyskaniem zgody na pobyt ze względów humanitarnych, zgody na pobyt tolerowany, azylu lub ochrony czasowej,
6. w związku z ubieganiem się o udzielenie ochrony międzynarodowej lub udzielenie azylu,
7. na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy ze względu na okoliczności wymagające krótkotrwałego pobytu w Polsce,
8. na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa lub zezwolenia na pobyt czasowy w celu korzystania z mobilności długoterminowej lub zezwolenia na pobyt czasowy ze względu na okoliczności wymagające krótkotrwałego pobytu,
9. na podstawie zezwolenia na przekraczanie granicy w ramach małego ruchu granicznego,
jest pracownikiem delegowanym przez usługodawcę w celu transgranicznego świadczenia usług lub usługodawcą świadczącym usługi transgraniczne,
jest zatrzymany, umieszczony w strzeżonym ośrodku lub areszcie dla cudzoziemców albo jest wobec niego stosowany środek zapobiegawczy w postaci zakazu opuszczania kraju,
odbywa karę pozbawienia wolności lub jest tymczasowo aresztowany,
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po tym, jak został zobowiązany do powrotu i nie upłynął jeszcze termin dobrowolnego powrotu określony w decyzji w tej sprawie, także w przypadku przedłużenia tego terminu,
jest obowiązany opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
przebywa poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Czy zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego może zostać cofnięte?

Zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE cofa, w drodze decyzji, z urzędu lub na wniosek Ministra Obrony Narodowej, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Komendanta Głównego Straży Granicznej, Komendanta Głównego Policji, komendanta oddziału Straży Granicznej, komendanta placówki Straży Granicznej lub komendanta wojewódzkiego Policji, wojewoda, który udzielił tego zezwolenia, a w przypadku gdy zezwolenia udzielił Szef Urzędu w drugiej instancji, wojewoda, który orzekał w tej sprawie w pierwszej instancji.

Zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE może zostać cofnięte, jeżeli:

nabycie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE nastąpiło w sposób niezgodny z prawem
stanowi on rzeczywiste i poważne zagrożenie dla obronności lub bezpieczeństwa państwa lub ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, przy czym w postępowaniu tym, uwzględnia się również okres pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wiek cudzoziemca, związki cudzoziemca z Rzecząpospolitą Polską lub brak związków z państwem pochodzenia oraz skutki cofnięcia zezwolenia dla cudzoziemca i członków jego rodziny.
opuścił on terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na okres przekraczający 6 lat,
opuścił on terytorium Unii Europejskiej na okres następujących kolejno po sobie:
1. 12 miesięcy lub
2. 24 miesięcy, jeżeli posiadał zezwolenie na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji lub jest członkiem rodziny cudzoziemca, który takie zezwolenie posiadał, lub
uzyskał on na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, lub
został on pozbawiony statusu uchodźcy lub ochrony uzupełniającej na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE zostało udzielone w związku z pobytem na tym terytorium na podstawie statusu uchodźcy lub ochrony uzupełniającej.

Gdzie i kiedy należy złożyć wniosek?

Cudzoziemiec powinien złożyć wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE osobiście, najpóźniej w ostatnim dniu legalnego pobytu na terytorium RP, do wojewody właściwego ze względu na miejsce swojego pobytu. Jest zobowiązany uiścić opłatę skarbową w wysokości 640 zł oraz następnie opłatę za wydanie karty w wysokości 50 zł. Małoletni, który do dnia złożenia wniosku o udzielenie zezwolenia, nie ukończyli lat 16 uprawnieni są do ulgi w opłacie za wydanie karty w wysokości 25 zł.

Dbamy o twoją prywatność! Strona www.karta-pobytu.pl wykorzystuje pliki cookie, aby korzystać z serwisu prosimy zaakceptować naszą Politykę prywatności